De JubJam was niet in een statig 17e eeuws grachtenpand aan de Singel in Amsterdam, het was in Roermond. JubJam staat namelijk voor de Jubileum Jamboree. Ik was er bij.

Hoe het kwam dat ik op eens met de welpenleiding mee ging is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Misschien ging het net als toen ik op kamp mee ging met de ochtendscouts. Op een vrijdagavond, tijdens het klaverjassen en met een biertje er bij, hebben Vaandrig Fred en Vaandrig Frank het over het kamp wat ze binnenkort hebben. Ze willen wel een boel spullen meenemen, maar ze hebben geen auto met trekhaak. "Ik heb een trekhaak", zeg ik op een ongecontroleerd moment, "en ik wil wel helpen".

Uiteindelijk ging er geen aanhanger mee. Alle spullen pasten ten slotte in de auto. Maar was ik toch mee op kamp omdat ik een trekhaak had.

Het was een leuk weekend. Er waren slechts vijf kinderen mee, en hoewel kinderen erg vervelend kunnen zijn is het ook leuk om ze dingen te leren, ze te confronteren en ze levenszaken bij te brengen. Het is voldoenend. En bijzonder vermoeiend.

Toen de vermoeidheid grotendeels over was maar de voldoening nog niet, kreeg ik een e-mail van Rob dat er bij de Phaonahorde nog een plek over was op de JubJam. Ik vond dit wel een beetje spannend, omdat ik nog niet eerder aan welpen had leiding gegeven. Ik heb toch ingestemd met dit plan. Het bleek toen dat Rob zijn voorstel niet had overlegd met Akela. Gelukkig is Akela de kwaadste niet en ik kreeg gelijk een lijst in mijn handen om een welpennaam te kiezen.

De meeste kinderen op Scouting noemen hun leiding namelijk niet bij hun echte naam. Bij de groepen tot en met 10 jaar krijgt elke leiding een eigen naam, welke dan ook in het themaverhaal past. Zo is het themaverhaal van de welpen Jungleboek, en daarbij passen namen als Akela, Baloe en Kaa. Bij de scouts heet de leiding Hopman of Vaandrig, maar dan wel met hun echte voornaam er achter.

De reden voor de gekke namen is me niet helemaal duidelijk. Bij de scouts is het klaarblijkelijk om respect af te dwingen en een afstand te creëren. Het is ouderwets en het wordt bij veel scoutinggroepen niet meer gebruikt. Bij de groep van mijn vriendin krijgt de scoutsleiding een zelf verzonnen naam, waarbij elke letter staat voor een karaktereigenschap van die persoon.

Bij de welpen is het waarschijnlijk om zoveel mogelijk in het thema verhaal te blijven. Maar die welpen zijn ook niet gek, die weten best dat jij niet Broer Wolf in het echt heet. Hathi werd zelfs belaagd door de Esta's die zijn echte naam te weten wilden komen. Als ze thuis waren zouden de Esta's gelijk op Hyves kijken, en er werd in vriendenboekjes gespiekt waar Hathi naar verluidt zijn echte naam in zou opschrijven.

De leiding moest in vriendenboekjes schrijven, want de leiding had vrienden gemaakt. Volwassen vrienden. Of eigenlijk vriendinnen. En ook niet van die vrienden waarmee je gegevens uitwisselt op kamp en waar je nooit meer wat van hoort. We zijn zelfs al uitgenodigd om te komen eten.

Dit leverde af en toe wel genante situaties op. We horen ons namelijk een beetje bezig te houden met de welpen, als leiding. Maar als er dan een paar knappe, jonge vrouwen langs de tent lopen die ook nog interesse in je tonen, is het hele leiding team snel de welpen vergeten.

Op zo'n kampterrein ben je met duizenden scouts samen. Je bent de hele dag bezig, overal zijn leuke mensen en je doet allemaal leuke activiteiten. Dat was wel even wennen toen ik weer thuis was. Opeens zit je alleen, zonder mensen om je heen, zonder dingen te doen. Gelukkig is binnenkort het overvliegen alweer.

Ik mis het. Ik ben een tijd leiding geweest, en ik ben er mee gestopt. Ik mis dat ik een bijdrage lever aan andermans leven, dat ik hem iets kan bijbrengen. Ik mis het omgaan met andere mensen. Ik ga me weer bezig houden met Scouting. Dat heb ik al in het vriendenboekje geschreven.

Wat wil je later worden? Scoutsleiding.